Taj Devi: "Denk bij mijn schilderijen niet aan bloedige taferelen, ofschoon ik in het verleden wel heel wat bloed heb verloren en dat niet op de gebruikelijke voor de hand liggende wijze.
Wat u wel voor u kunt zien is een iemand alleen, schilderend, die mooi begint, geleid door een zekere hoop, die diep verborgen hoop, ja, die laatste hoop. Het gaat goed en meestal is zij dan druk met haar olieverf op linnen of in periodes acryl op papier. Zij schildert dan met kwast tot enkele jaren geleden, maar nu bijna altijd met het paletmes vrij ruw, toch nog hopend, tot het moment daar is dat ze even boos moet worden.
Ze weet soms niet wat ze doet, ze moét en dan zet ze in haar laatste woede de laatste streken. Het is niet altijd zo uitgesproken "woedig", soms zit het verdriet erin; ingepakt. Eenzame bomen in uitgestorven landschappen toch altijd wel een beetje Hollands aandoend. Een boom, krachtig alleen in het veld of samen met anderen deel uitmakend van een rij langs een weg, een kade, een wei of een bosrand. Een boom als symbool van de eeuwige mannelijke kracht die toch altijd weer heengegaan was, er niet was. Uitgedroogde rivieren wachtend op water om weer te stromen, te kolken en om aan al het gebloemte der aarde haar schoot weer te bieden. Nu zijn de bloemen dood, gestorven tulpen en takken in een vaas zijn de resten van wat eens was. Is het doek droog dan zien we de dood leven, sommigen noemen het "stillevens". Op de -in den vreemde gemaakte doeken- zien we mensen in hun lokale pracht, trots, doch een tikkeltje weemoed ziet altijd vanaf het doek, door de schilder gezet, de toeschouwer toe."
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
